«Και δόξα σοι ο Θεός…»

«Και δόξα σοι ο Θεός…»

Του Λευτέρη Κουγιουμτζή

Η Χριστίνα βρήκε προσωρινή δουλειά σε ένα ιδιωτικό ΚΤΕΟ, από εννιά το πρωί ώς έξι το απόγευμα, για έξι μέρες την εβδομάδα με 450 ευρώ μηνιαίως. Πτυχιούχος μηχανικός, ήταν δύο χρόνια άνεργη, ετοιμαζόταν να φύγει για έξω. «Είναι κι αυτό κάτι, είναι μια αρχή», μου είπε ο πατέρας της, φανερά ανακουφισμένος. Ο Μιχάλης κλήθηκε ως αναπληρωτής σε σχολείο της ενδοχώρας και ξεκινά την άλλη εβδομάδα. Θα παίρνει 650 ευρώ μηνιάτικο καθαρά μέχρι τον Ιούνιο – τα μισά περίπου θα τα δίνει στη βενζίνη ή στο ενοίκιο, αν αποφασίσει να μετακομίσει στην περιοχή. «Πάλι καλά, τυχερός είμαι, ξέρεις πόσοι συνάδελφοι δεν έχουν απολύτως τίποτα; Δόξα σοι ο Θεός να λέμε!», ήταν τα λόγια του στην τελευταία μας συζήτηση. Στη Νίκη προτάθηκε νέα μείωση μισθού, η τρίτη από την απαρχή της κρίσης, με το ίδιο πάντα φόβητρο: «Η επιχείρηση κινδυνεύει να κλείσει». Εδώ και καιρό υπογράφει για δώρα που δεν εισπράττει ποτέ και έχει σταθερά καθυστερήσεις στην καταβολή του μισθού της, τουλάχιστον τρεις μήνες. Τη ρώτησα πώς νιώθει. «Τι να κάνεις, δεν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω μας; Και πάλι καλά να λέμε, ευχαριστημένη πρέπει να είμαι που δεν μας πετάξανε στον δρόμο. Τουλάχιστον έχω μια δουλειά!», ήταν η απάντησή της.

Ανθρωποι που εργάζονται σκληρά, που μόχθησαν για να σπουδάσουν και να καταρτιστούν και είναι ευσυνείδητοι και φιλότιμοι. Κατέληξαν να συμβιβάζονται με μισθούς-φιλοδωρήματα και με συνθήκες εργασίας από αναξιοπρεπείς ώς προσβλητικές, έτοιμοι να προχωρήσουν σε οποιαδήποτε παραχώρηση τους ζητηθεί και να δεχθούν μοιρολατρικά κάθε όρο προκειμένου να διατηρήσουν τη θέση τους. Αλλωστε, τους έχει περάσει το μήνυμα από καιρό ότι είναι αναλώσιμοι και πως, αν δεν τους αρέσει, στρατιές προθύμων θα βρεθούν για να τους αναπληρώσουν, μπορεί και με χαμηλότερες απολαβές, οπότε καλύτερα να μη διαμαρτύρονται. Και έχουν πειστεί για όλα αυτά και νιώθουν τυχεροί και προνομιούχοι! «Πάλι καλά να λέμε, δεν βλέπεις τις ειδήσεις στην τηλεόραση;!»

Ενα ολόκληρο σύστημα, λοιπόν, εκμεταλλεύεται το ενστικτώδες ψυχολογικό αντανακλαστικό που έχουμε ως ανθρώπινο είδος: μπροστά στη μεγαλύτερη δυστυχία των άλλων, νιώθουμε αυτομάτως καλύτερα με τους εαυτούς μας. Συμφιλιωνόμαστε με την κατάστασή μας και οι όποιες αντιστάσεις μας κάμπτονται υποσυνείδητα. Η οθόνη επιτελεί αυτή ακριβώς τη λειτουργία: προβάλλει σε υπέρμετρο βαθμό τις χειρότερες εναλλακτικές, τρομοκρατεί με εικόνες εξαθλίωσης και απογοητεύει με αριθμούς και στατιστικές. Η βελτίωση της ζωής μας, ο αγώνας για καλύτερο αύριο, η διεκδίκηση για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και αξιοπρεπώς αμειβόμενη και σταθερή εργασία, ακόμα και η διατήρηση κεκτημένων και δικαιωμάτων θεμελιωμένων από χρόνια, παρουσιάζονται ως παρωχημένες νοοτροπίες και λαϊκίστικες πρακτικές ενός χρεοκοπημένου παρελθόντος. Ως δικά μας κοινωνικά προπατορικά αμαρτήματα, για τα οποία φέρουμε την απόλυτη ευθύνη και εξαιτίας τους οδηγηθήκαμε στο σημερινό «αδιέξοδο».

Ολα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τη συστηματική και προσχεδιασμένη κατάλυση κάθε έννοιας συλλογικής δράσης, την αθρόα καλλιέργεια συλλογικής ενοχής, την απόλυτη κομματικοποίηση και τον ευτελισμό του συνδικαλισμού και την παντοκρατορία των συμφερόντων και των συντεχνιών, μας οδήγησαν στον αυτοεγκλωβισμό τού «δόξα σοι ο Θεός» και του «πάλι καλά». Δεν αισθανόμαστε πια απλώς ανήμποροι να αντιδράσουμε – αυτό άλλωστε έχει εμποτίσει τον ψυχισμό μας εδώ και δεκαετίες, μέσα από το κενόδοξο lifestyle της απαξίας και της ματαιότητας. Γι' αυτό ίσως οι αγώνες μας των τελευταίων χρόνων, αν και μαζικοί σε συμμετοχή, υπήρξαν αναιμικοί, σπασμωδικοί και με ηττοπάθεια. Ακόμα χειρότερα, κάποιοι νιώθουμε ευδαιμονία, αν όχι ευγνωμοσύνη, όταν μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο εν είδει επιδόματος ή μόλις εξασφαλίσουμε έναν μισθό πείνας κάτω από τις χειρότερες συνθήκες.

Η όποια αλλαγή προς το καλύτερο δεν θα έρθει ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα. Δεν θα χαριστεί από κανέναν και κυρίως δεν θα προκύψει άνωθεν. Το σύστημα που αντιμάχεται τις ζωές μας είναι αδυσώπητο, τα προσωπεία του ανεξάντλητα και τα όπλα του πανίσχυρα. Η συνειδητή επιθυμία ν’ αλλάξουμε επιτέλους κατάσταση και να μην είμαστε ευχαριστημένοι με ελεημοσύνες είναι ένα πρώτο βήμα. Η απενεργοποίηση της οθόνης και των προπαγανδιστικών μηχανισμών ίσως είναι ένα δεύτερο. Οπως και να 'χει, ίσως ήρθε η ώρα να ασπαστούμε άλλο απόφθεγμα, να περάσουμε από το «ο Θεός να βάλει το χέρι του» στο «συν Αθηνά και χείρα κίνει».

Μέλι και κανέλα: Ενα φάρμακο που δεν θέλουν να ξέρουν οι γιατροί

• 
  

Είναι σίγουρο ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι γιατροί δεν θα ήθελαν οι παρακάτω πληροφορίες να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Έχει διαπιστωθεί ότι ένα μείγμα μελιού και κανέλας θεραπεύει τις περισσότερες ασθένειες.
Οι επιστήμονες σήμερα δέχονται, επίσης, το μέλι ως «RamBan» (πολύ αποτελεσματικό) φάρμακο για όλα τα είδη ασθενειών. Το μέλι μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς παρενέργειες σε κάθε είδους ασθένειες.
Μολονότι το μέλι είναι γλυκό, εάν ληφθεί στη σωστή δοσολογία ως φάρμακο, δεν βλάπτει ακόμα και τους διαβητικούς ασθενείς. Το «World News», ένα περιοδικό στον Καναδά, έχει δώσει τον ακόλουθο κατάλογο των ασθενειών που μπορεί να θεραπευτούν με μέλι και κανέλα, όπως έχει ερευνηθεί από δυτικούς επιστήμονες:


Καρδιοπάθεια
Κάντε μια πάστα από μέλι και κανέλα σε σκόνη, απλώστε την πάνω στο ψωμί, αντί για μαρμελάδα και να την τρώτε τακτικά για το πρόγευμα. Μειώνει τη χοληστερόλη στις αρτηρίες και σώζει από καρδιακή προσβολή. Επίσης όσοι είχαν ήδη μια καρδιακή προσβολή, αν κάνουν αυτή τη διαδικασία καθημερινά, θα τους βοηθήσει να μην ξαναπάθουν. Η τακτική χρήση της πιο πάνω διαδικασίας βοηθά στη σωστή λειτουργία της αναπνοής και δυναμώνει τους παλμούς της καρδιάς. Όσο μεγαλώνουμε, οι αρτηρίες και οι φλέβες χάνουν την ευελιξία τους και φράζουν. Το μέλι και η κανέλα αναζωογονούν τις αρτηρίες και τις φλέβες.

Αρθρίτιδα
Ασθενείς με αρθρίτιδα, μπορούν να λαμβάνουν καθημερινά, πρωί και βράδυ, ένα φλιτζάνι ζεστό νερό με δύο κουταλιές μέλι και ένα μικρό κουταλάκι του γλυκού σκόνη κανέλας. Εάν λαμβάνεται τακτικά, ακόμη και οι χρόνιες αρθρίτιδες μπορεί να θεραπευτούν. Σε μια πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, διαπιστώθηκε ότι όταν οι γιατροί φρόντιζαν τους ασθενείς τους με ένα μείγμα από μια κουταλιά της σούπας μέλι και μισό κουταλάκι του γλυκού κανέλα σε σκόνη πριν από το πρωινό, διαπίστωσαν ότι μέσα σε μια εβδομάδα, από τα 200 άτομα που είχαν υποστεί την φροντίδα, σχεδόν 73 ασθενείς είχαν εντελώς απαλλαγεί από τον πόνο και μέσα σε ένα μήνα, κυρίως όλοι οι ασθενείς που δεν μπορούσαν να περπατήσουν ή να μετακινηθούν, εξαιτίας της αρθρίτιδας, άρχισαν να περπατάνε χωρίς πόνο.

Κυστίτιδα
Πάρτε δύο κουταλιές της σούπας σκόνη κανέλας και ένα κουταλάκι του γλυκού μέλι σε ένα ποτήρι χλιαρό νερό και πιείτε το. Καταστρέφει τα μικρόβια στην ουροδόχο κύστη.

Πονόδοντος
Κάντε μια πάστα από ένα κουταλάκι του γλυκού κανέλα σε σκόνη και πέντε κουταλάκια του γλυκού μέλι και απλώστε την στο δόντι που σας πονάει. Μπορείτε να το απλώνετε τρεις φορές την ημέρα μέχρι το δόντι να σταματήσει να σας πονά.

Χοληστερόλη
Δύο κουταλιές της σούπας μέλι και τρία κουταλάκια του γλυκού κανέλα σε σκόνη, αναμιγμένα σε 456 γραμμάρια νερού τσαγιού, που χορηγείται σε έναν ασθενή χοληστερόλης, έδειξε ότι μειώνει το επίπεδο της χοληστερόλης στο αίμα κατά 10% μέσα σε δύο ώρες. Όπως αναφέρεται και στους ασθενείς αρθρίτιδας, εάν λαμβάνεται τρεις φορές την ημέρα, κάθε χρόνια χοληστερόλη θεραπεύεται. Σύμφωνα με τις πληροφορίες στο εν λόγω περιοδικό, το αγνό μέλι όταν λαμβάνεται με φαγητό ανακουφίζει από την χοληστερόλη.

Κρυολόγημα
Αυτοί που πάσχουν από κοινά ή σοβαρά κρυολογήματα πρέπει να λαμβάνουν μια κουταλιά της σούπας χλιαρό μέλι με 1/4 κουτάλι κανέλα σε σκόνη καθημερινά, για τρεις ημέρες. Η διαδικασία αυτή θα θεραπεύσει περισσότερο τον χρόνιο βήχα, το κρυολόγημα και θα καθαρίσει τα ιγμόρεια.

Διαταραχές στομάχου
Όταν το μέλι λαμβάνεται με σκόνη κανέλας θεραπεύει τον πόνο στο στομάχι και επίσης καθαρίζει τα έλκη του στομάχου από τη ρίζα.

Αέρια στομάχου (φουσκώματα)
Σύμφωνα με τις μελέτες που έγιναν στην Ινδία και την Ιαπωνία, έδειξαν ότι αν το μέλι λαμβάνεται με κανέλα σε σκόνη το στομάχι απαλλάσσεται
από τα αέρια.

Ανοσοποιητικό σύστημα
Καθημερινή χρήση του μελιού και σκόνης κανέλας δυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και προστατεύει τον οργανισμό από βακτήρια και ιούς. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το μέλι έχει διάφορες βιταμίνες και σίδηρο σε μεγάλες ποσότητες. Η συνεχής χρήση του μελιού δυναμώνει τα λευκά αιμοσφαίρια του αίματος για την καταπολέμηση των βακτηριδίων και των ιών.

Δυσπεψία
Κανέλα σε σκόνη αναμιγμένη με δύο κουταλιές της σούπας μέλι όταν ληφθεί πριν το φαγητό ανακουφίζει και χωνεύεται το βαρύ γεύμα.

Γρίπη
Ένας επιστήμονας στην Ισπανία απόδειξε ότι το μέλι περιέχει ένα φυσικό συστατικό το οποίο σκοτώνει τα μικρόβια γρίπης και σώζει τον ασθενή από γρίπη.

Μακροβιότητα
Τσάι από μέλι και λίγη κανέλα σε σκόνη, όταν λαμβάνεται τακτικά, προλαμβάνει τη φθορά του γήρατος. Πάρτε τέσσερις κουταλιές μέλι, ένα κουτάλι σκόνη κανέλας και τρία φλιτζάνια χλιαρό νερό. Πίνετε 1/4 φλιτζανιού, τρεις με τέσσερις φορές την ημέρα..

Ακμή
Τρεις κουταλιές της σούπας μέλι και ένα κουταλάκι του γλυκού κανέλα σε σκόνη πάστα. Εφαρμόστε αυτήν την πάστα για τα σπυράκια πριν από τον ύπνο και ξεπλύνετε το επόμενο πρωί με χλιαρό νερό. Εάν γίνεται καθημερινά για δύο εβδομάδες, αφαιρεί τα σπυράκια από τη ρίζα.

Παθήσεις του δέρματος
Εφαρμόστε μέλι και κανέλα σε σκόνη σε ίσα μέρη στις περιοχές που χρήζουν θεραπείας. Έκζεμα, λειχίνες και σε όλους τους τύπους των λοιμώξεων του δέρματος.

Αδυνάτισμα
Καθημερινά το πρωί, μισή ώρα πριν από το πρωινό με άδειο στομάχι και το βράδυ, πριν τον ύπνο, πιείτε μέλι και κανέλα σε σκόνη βρασμένα σε ένα φλιτζάνι νερό. Εάν λαμβάνεται τακτικά, μειώνει το βάρος ακόμη και στο πιο παχύσαρκο άτομο. Επίσης, πίνοντας αυτό το μίγμα τακτικά, δεν επιτρέπει στο λίπος να συσσωρευτεί στο σώμα, ακόμη και αν κάποιος ακολουθεί διατροφή πλούσια σε θερμίδες.

Καρκίνος
Πρόσφατη έρευνα στην Ιαπωνία και την Αυστραλία έδειξε ότι προχωρημένες μορφές καρκίνου του στομάχου και των οστών έχουν θεραπευτεί επιτυχώς. Οι ασθενείς που πάσχουν από αυτά τα είδη καρκίνου θα πρέπει να λαμβάνουν καθημερινά μια κουταλιά της σούπας μέλι με ένα κουταλάκι του γλυκού κανέλα σε σκόνη για ένα μήνα τρεις φορές την ημέρα.

Κούραση
Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η περιεκτικότητα σε σάκχαρα του μελιού είναι πιο χρήσιμα παρά επιβλαβή στην αντοχή του σώματος. Ηλικιωμένοι που παίρνουν μέλι και κανέλα σε σκόνη σε ίσα μέρη, έχουν μεγαλύτερη εγρήγορση και ευελιξία. Ο Δρ Milton, ο οποίος έχει κάνει την έρευνα, λέει ότι η μισή κουταλιά της σούπας μέλι που λαμβάνεται σε ένα ποτήρι νερό και πασπαλισμένα με λίγη κανέλα σε σκόνη, που λαμβάνονται καθημερινά μετά το βούρτσισμα των δοντιών και το απόγευμα, περίπου στις 15:00 μ.μ.όταν η ζωτικότητα του σώματος αρχίζει να μειώνεται, αυξάνει τη ζωτικότητα του σώματος μέσα σε μια εβδομάδα.

Άσχημη αναπνοή
Οι άνθρωποι της Νότιας Αμερικής, το πρώτο πράγμα που κάνουν το πρωί, είναι γαργάρες με ένα κουταλάκι του γλυκού μέλι και κανέλα σε σκόνη αναμεμιγμένα με ζεστό νερό. Έτσι διατηρούν την αναπνοή τους φρέσκια όλη την ημέρα. Πηγή: Weekly World News
Προσοχή: Φροντείστε να αγοράσετε πραγματική κανέλα (πιο ανοιχτόχρωμη) από ένα κατάστημα με βιολογικά είδη γιατί στο εμπόριο και στα σούπερ μάρκετ κυκλοφορούν σκόνες με τεχνητά χρώματα.
Η πραγματική κανέλα Κεϋλάνης ή Ινδονησίας, βιολογική, δείχνει ξεθωριασμένη, αυτή πρέπει να αγοράζετε:

Φροντίστε επίσης να αγοράσετε πραγματικό και ποιοτικό μέλι και μην εμπιστεύεστε τα προϊόντα του εμπορίου τα οποία πιθανότατα περιέχουν επιπλέον τεχνητή ζάχαρη και χρώμα. Θα τα βρείτε σε καταστήματα με βιολογικά προϊόντα. Είναι λίγο ακριβότερα αλλά αξίζει τον κόπο για αυτή τη θαυματουργή διαδικασία.

Πηγή iefimerida.grhttp://www.iefimerida.gr

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ, ΥΜΝΟΣ ΣΤΟ ΣΗΦΗ ΜΑΣ !

Του π. Χαράλαμπου Κοπανάκη 

Αγαπημένοι Ενορίτες και Ενορίτισσες του Σοκαρά μας,
Πενθηφόρα ομήγυρις των λοιπών συμπροσευχομένων συγγενών, γνωστών και φίλων του αδελφού μας Ιωσήφ,
Εγνώριζα περίπου από διετίας, μέσω της καλής του συζύγου, της αγαπημένης μας Μαρίας, τα περί της διαγνώσεως της σοβαρής του ασθενείας και βέβαια τις δυσοίωνες προβλέψεις των ειδικών για την εξέλιξη. 
Αυτό όμως που έβλεπα και ζούσα, κάθε φορά που συναντούσα τον Ιωσήφ, δεν με παρέπεμπε σε κάτι άσχημο.
Ακόμα και τους τελευταίους έξι μήνες, που η διαρκής συρρίκνωση του σαρκίου του, ήταν προφανής, ακόμα και τότε η διάθεση και το κέφι του για ζωή, οι ζώσες αγωνίες του, για όλους και όλα, για το Χωριό του και Χωριό μας, η κινητικότητα του, η νοητική του διαύγεια, δεν μου επέτρεπαν να προετοιμαστώ ψυχικά και πρακτικά για το επερχόμενον γεγονός.
Σήμερα λοιπόν, ζω έναν απίστευτα βίαιο ψυχικό αιφνιδιασμό και σε πρακτικό επίπεδο, είμαι ανέτοιμος να σταθώ ενώπιον σας και να εκφωνήσω και να εκφράσω τα εντός μου συνοστιζόμενα συναισθήματα.
Σας παρακαλώ να συγχωρέσετε την προχειρότητα του λόγου μου, ο οποίος συντάχθηκε το τελευταίο δίωρο και επίσης σας παρακαλώ να μην ερμηνεύσετε αυτήν την προχειρότητα, ως έλλειψη τιμής προς τον αδελφό Ιωσήφ, αλλά το ακριβώς αντίθετο, δεδομένου ότι ο ίδιος αρέσκετο στην γνησιότητα και όχι στην επιτήδευση.
Ουσιαστικά η σχέση μαζί του, αρχίζει το 1997 και συγκεκριμένα τον μήνα Απρίλιο, οπότε και τελείτε στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου της Ενορίας μας, η εις Πρεσβύτερον χειροτονία μου.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ένας άνθρωπος, που μόνον εξ όψεως εγνώριζα, πρόεδρος της τότε κοινότητας Σοκαρά, που άκουε στο όνομα Ιωσήφ Κοσόγλου, απευθύνει έναν σύντομο χαιρετισμό, ο οποίος όμως ελκύει το ενδιαφέρον και την προσοχή μου, για το βαθιά Θεολογικό και ουσιαστικά ανθρωπιστικό, περιεχόμενο του.
Η συνέχεια ήταν κάπως ανατρεπτική, καθώς εγώ με την ορμή και την ατζαμοσύνη των τότε 20 ετών μου, αγωνιώ για σύντομους και ανέξοδους επαίνους, φτηνής αυτοεπιβεβαίωσης.
Επελαύνω σε όλους τους Ναούς του Χωριού και στην θέση δέντρων, λουλουδιών και κάθε λογής φυτών, φυτεύω ψυχρά, άχρωμα, μη παραγωγικά και αισθητικά παραφωνικά τσιμέντα. Δήθεν για ευπρεπτισμό. Δήθεν για καλύτερη λειτουργικότητα των χώρων.
Σε ένα επιμνημόσυνο γεύμα, συναντιόμαστε. Καθόμαστε πλησίον στην μακαριακή τράπεζα και η κουβέντα μοιραία έρχεται στην εντός εισαγωγικών “ενεργητικότητα” μου, για την οποία εισπράττω από τους παρισταμένους κολακευτικά σχόλια.
Ο Ιωσήφ, μας ακούει όλους με νηφαλιότητα. Δεν διακόπτει, δεν αποδοκιμάζει, ούτε επιδοκιμάζει. Απλώς σιωπά. 
Όταν η σειρά του λόγου έφτασε και έκρουσε τα δικά του χείλη, με πόνο και όχι οργή, με λυγμό και όχι τριγμό οδόντων, μου είπε επακριβώς, “παπά μου καλή η διάθεση σου, χρήσιμη η ορμητικότητα σου, αγιασμένο το ενδιαφέρον σου να παράξεις έργο, σε παρακαλώ όμως, όχι εκριζώνωντας την ομορφιά, την οποίαν δεν δημιουργούμε και ονομάζεται φύση”.
Πω, πω, τι να σας λέω τώρα. Πάγωσα. Προσβλήθηκα. Τσαντίστηκα. Ίσως και να οργίστηκα, που οι ευγενείς αγωνίες μου, ετίθεντο εν αμφιβόλω.
Από τότε, διανύθηκε πολύς δρόμος. Έβλεπα στο πρόσωπο του, την πλήρη απουσία εμπάθειας. Το ειλικρινές χαμόγελο του, σε κάθε συνάντηση. Τον καρδιακό και χωρίς κρατούμενα έπαινο σε ό,τι συμφωνούσε με την εκλεπτυσμένη αισθητική του. Το ταπεινό πνεύμα μαθητείας που είχε, με όλους και προς όλους. Ήξερε να συμφωνεί και να διαφωνεί με ευπρέπεια. Ήξερε να χαίρει με ό,τι του ταίριαζε και να αγωνίζεται σεμνά και χωρίς προκαταλήψεις, για ό,τι και όποιον αποτελούσε παραφωνία ασχήμιας.
Θα τολμήσω, σε αυτό το σημείο, να κάνω μια εναλλακτική διάγνωση της ασθενείας του.
Ο Σήφης αγαπητοί μου, δεν νόσησε τα τελευταία δυο χρόνια της ζωής του, έπασχε σχεδόν εκ΄ κοιλίας μητρός. Ασθένεια-Ευλογία και σφραγίδα της ζωής του, ήταν ο πόθος και το πάθος για την ομορφιά. Ως άλλος Ντοστογιέφσκι, ο δικός μας, ο Σοκαριανός Ντοστογιέφσκι, κήρυττε με την ζωή του, “η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”. 
Η ομορφιά της αγάπης, ως στάση και τρόπος ζωής, ως αισθητική και ποιητική πρόσληψη του ανθρώπου και του σύμπαντος κόσμου, επάλετο μέσα του δια βίου και ταυτόχρονα υπέφερε καρτερικά για την ασχήμια, την επιπολαιότητα, την εγκλωβιστική ατομικότητα.
Σήφη μου, προσευχήσου στον Κύριο μας, στου οποίου την απείρου κάλλους Βασιλεία πλέον κατοικείς, εκεί που η ασχήμια απουσιάζει, προσευχήσου να μου δώσει λίγο από αυτήν την ασθένεια. Ξέρω, θα φθείρει το σαρκίο μου, αλλά αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει μόνον η σάρκα. Σε εσωτερικό επίπεδο, ανοίγεσαι στην μόνη ποιότητα της ζωής, στον μόνο λόγο για τον οποίο αξίζει κάποιος να ζει, την έξοδο από τον περιορισμένο ορίζοντα του εγώ.
Θυμάμαι να σε βλέπω Σήφη μου, συνεχώς αγωνιζόμενο και αγωνιώ ντα, με ένα λάστιχο στο χέρι, με ένα κλαδευτήρι, με μια φωτογραφική μηχανή, να ποτίζεις, να φροντίζεις, να φυτεύεις, να φωτογραφίζεις, να σκάβεις, να σκύβεις βαθιά, για να εισπνεύσεις ομορφιά. 
Να απολαμβάνεις τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης και στην συνέχεια να καταλήγεις πάντα στα ζωντανά χρώματα και αρώματα, στους ανθρώπους, στους συνανθρώπους σου. Να ρωτάς, να μαθαίνεις, να σημειώνεις, πάνω στο χαρακτηριστικό πακέτο τσιγάρων, SANTE, ό,τι σου έκανε εντύπωση, ό,τι προκαλούσε παιδική έκσταση ανακάλυψης, μέσα στην καρδιά σου. 
Ακόμα και το τσιγάρο που ουδέποτε με υπερβολή, κάπνιζες, ακόμα και αυτό είχε προσωπικότητα και στυλ. Όπως εσένα Σήφη μου όλα. Όλα όμορφα, όλα λεπτά, όλα με το απαιτούμενο και δύσκολο στην εύρεση του μέτρο, που τα κάνει να είναι απολαυστικά. 
Σε ρωτούσα συνέχεια, πως κατάφερες αυτήν την ισορροπία. Αυτήν την θαυμαστή σύνθεση της προσωπικότητας σου. Συστεγάζονταν αρμονικά εντός σου, δυο φαινομενικά αντιθετικές εκφάνσεις και εκφράσεις του βίου. Ο Ζορμπάς και ο Φτωχούλης του Θεού, των λογοτεχνικών έργων του αγαπημένου μας Καζαντζάκη.
Ζορμπάς, ως ο άνθρωπος των αισθήσεων, των γεύσεων, των σχέσεων, του κεφιού, του γλεντιού, της παρέας και Φτωχούλης του Θεού, ως ο μανιώδης αναζητητής και εραστής της εσωτερικότητας, της πνευματικότητος, της ψυχικής καλλιέργειας και ανάπτυξης.
Υπήρξες ο απόλυτος ορισμός του διανοούμενου. Ποιητής, συγγραφέας, μανιώδης μελετητής, μύστης της έρευνας και ταυτόχρονα, απλός, προσιτός, φιλικός, από τα μικρά παιδάκια, μέχρι και τα σπουργιτάκια. 
Σε βρήκα Σήφη μια ΄μέρα, κάθιδρο και κοπιασμένο, να αγωνίζεσαι στην αγαπημένη σου πλατεία, την πλατεία του Χωριού μας, που με αγώνα έστησες, σε βρήκα και σε ρώτησα πως αντέχεις να δαπανά σαι τόσο πολύ, πως δεν απογοητεύεσαι από την απάθεια μας, την αδιαφορία μας, την ωχαδελφική διάθεση μας. Γέλασες, δεν μπορούσες να δια κόψεις την ερωτική συνεύρεση με την φύση, ασχολούμενος με διανοητικούς ορισμούς και στοχασμούς.
Την άλλη μέρα ανταμώσαμε στο καφενείο. Έβγαλες το γνωστό πακέτο από την τσέπη σου και μου πρότεινες να διαβάσω,
“Από ένα τίποτα, γίνεται ο παράδεισος”, Οδυσσέας Ελύτης.
Πήρα το μήνυμα. Αυτή η φράση, ήταν η απάντηση στο ερώτημα της προηγούμενης ημέρας.
Το τίποτα, εσύ και εγώ, αν ξυπνήσουμε, αν αφυπνιστούμε εσωτερικά και ενεργοποιηθούμε πρακτικά, μπορούμε να κάνουμε τον παράδεισο, όχι μεταφυσική προσδοκία αμοιβής καλών έργων, αλλά ποιότητα του εδώ και τώρα της ζωής μας.
Πως να μην συγκλονίζομαι. Πως να μην ταράζομαι. Πως να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, που καλούμε να προπέμψω τον πνευματικό μου πατέρα. Τον καθοδηγητή στην τέχνη της ζωής.
Μου λείπεις και μας λείπεις ήδη.
Φεύγεις, έχοντας ζήσει λαμπρά και όχι υπάρξει απλά.
Φεύγεις και στον θάνατο χαρίζεις μόνον τα οστά. Το μεδούλι το κατανάλωσες ζώντας. 
Έζησες με ένταση, ορμή και πάθος, ό,τι μπορεί να προσφέρει η ζωή στον διψασμένο ταξιδευτή..
Συνέχισε τώρα το ταξίδι σου, χωρίς το άλγος της ασχήμιας. Χαίρε στην αγκαλιά του πατρός, αδελφού και φίλου, Ιησού Χριστού, ο Οποίος πρώτος εδίδαξε και ανέδειξε ως μόνη ποιότητα ζωής, την θυσία για την ομορφιά της αγάπης.....