N’
αγαπάς ανθρώπους που
κρύβουν μέσα τους το φως, ανθρώπους με ζεστό βλέμμα, που σε κάνει να αισθάνεσαι
οικειότητα, με διεισδυτική ματιά, που μπορεί να διαβάσει κατευθείαν μέσα σου,
με αληθινό χαμόγελο και παιχνιδιάρικο παιδικό βλέμμα, που δε ξέρεις ποτέ τι
σκαρφίζεται.
N’ αγαπάς ανθρώπους
ονειροπόλους, με εκείνη τη συνεχή αίσθηση του ανικανοποίητου στο βλέμμα τους
σαν να ψάχνουν διαρκώς κάτι, ανθρώπους που συνεχίζουν να ονειρεύονται με τα
μάτια ανοιχτά παρά τα εμπόδια, γιατί έχουν καταλάβει ότι τα εμπόδια συνήθως τα
κατασκευάζουμε εμείς, που δημιουργούν, που τολμούν, που δε φοβούνται να
τσαλακωθούν ή να χαθούν και που προσπαθούν να βρουν κομμάτια του εαυτού τους
μέσα στην τέχνη.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζεται πάντα να μιλήσεις,
που επικοινωνείτε με χαμόγελα, βλέμματα και σιωπές που βρίσκεις κομμάτια του
εαυτού σου σε εκείνους, που αποτελούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς και σου
υπενθυμίζουν την ταυτότητα και τον προορισμό σου αντίθετα προς τα καθημερινά
αποπροσανατολιστικά μηνύματα.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε εκτιμούν για αυτό που είσαι-όχι γι’αυτό που θέλουν να
είσαι, όχι γι’αυτό που θα έπρεπε να είσαι, όχι γι’αυτό που ήσουν, ανθρώπους που
σε αντιμετωπίζουν ως προτεραιότητα στη ζωή τους και όχι απλά ως μια δεύτερη
επιλογή, «που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι μαγικό»* που αγαπούν τις ατέλειές
σου ,δεν τις ανέχονται απλώς.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους
που εκφράζουν την αγάπη τους ή αν δεν το έχουν πολύ με το «σ’αγαπώ», δε χάνουν
ευκαιρία να αποδεικνύουν το ενδιαφέρον τους με πράξεις, ανθρώπους που δεν
υπολογίζουν χιλιόμετρα για να είναι κοντά σου, που μπορείς να τους πάρεις
τηλέφωνο ό,τι ώρα χρειαστείς γιατί «καμία» ώρα δε θεωρείται ακατάλληλη, που
είναι ανοιχτοί σε ξαφνικές προτάσεις.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους που καταλαβαίνουν την πολυπλοκότητα και τη σχετικότητα των
πραγμάτων και δεν σε γεμίζουν με αφορισμούς, «τους σιωπηλούς ανθρώπους με το
θορυβώδες μυαλό».* Ν’αγαπάς ανθρώπους που ζουν αληθινά, που βιώνουν έντονα και
τις χαρές και τις λύπες, που κλαίνε είτε από συγκίνηση και χαρά είτε από στενοχώρια,
που στα δίνουν όλα ή στα παίρνουν όλα, όμως, δεν υπάρχει συμβιβασμός ή μέση
λύση, που μπορεί να πάθεις χίλια δύο μαζί τους, αλλά σίγουρα δε θα βαρεθείς.
Ν’ αγαπάς ανθρώπους αισιόδοξους, που βλέπουν ευκαιρίες, όχι εμπόδια που πιστεύουν
σε σένα πριν από σένα και σε βοηθούν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, που δε
σταματούν να πιστεύουν στο καλό και το όμορφο που υπάρχει στον κόσμο, παρόλο
που συχνά έρχονται αντιμέτωποι με το αντίθετο.
Με λίγα λόγια ν’ αγαπάς
«εκείνους που αγαπούν τη ζωή και η λύπη τους είναι η δύναμη τους. Που κοιτάζουν
με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και
βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν
κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων,
στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα».
Αν έχεις δίπλα σου τέτοιους
ανθρώπους να τους αγαπάς και το κυριότερο να τους το λες και να τους το
δείχνεις, επειδή έχουν περάσει πολλά ως μειονότητα και συνήθως δεν έχουν
καταλάβει πόσο ξεχωριστοί είναι. Aν είσαι ένας από αυτούς, τότε καταλαβαίνεις
τι εννοώ.
