Ο σύγχρονος «ραγιαδισμός»

« Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια       
για όλου του κόσμου το ψωμί το φως και το τραγούδι
Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια »

 Γιάννης Ρίτσος

Μεθοδευμένα και με κάθε τρόπο προσπαθούν να επιβάλλουν στον Ελληνικό λαό την ψυχολογία του «ραγιά». Εφαρμόζουν αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα , αφήνουν βέβαια έξω μια μικρή μερίδα, αυτούς που με όλα τα προσφερόμενα προνόμια, τούς χαρίζουν την απόλυτη ελευθερία. ‘Έχουν κατορθώσει να κοιμίσουν ένα ολόκληρο λαό και είναι απορίας άξιον. Προφανώς η μέθοδος είναι πολύ μελετημένη και έχει  πολλούς υποστηρικτές. Μια μερίδα απ’ αυτούς  είναι τα μέσα ενημέρωσης με τους ιδιοκτήτες και τα υποτακτικά φερέφωνα τους.

Ένας άλλος τρόπος επιβολής  της ψυχολογίας του «ραγιά» είναι η βαριά και άδικη φορολογία. Ζητούν φόρο από τον άνεργο, από τον συνταξιούχο των τριακοσίων πενήντα ευρώ και  αφήνουν ανέπαφους αυτούς που χρωστάνε ακόμα και δισεκατομμύρια ευρώ στο Ελληνικό κράτος. Έτσι οι πιο πολλοί με σκυμμένο το κεφάλι δεν τολμούμε να εκφράσουμε έστω ειρηνικά την αγανάκτηση μας. και προσπαθούμε να σώσουμε την Ελλάδα με λάθος τρόπο, τραβώντας το κάρο στον ανηφορικό αυτό δρόμο με χωρίς όραμα και χωρίς προοπτική. Αν αυτό δεν είναι «ραγιαδισμός» τότε τι είναι;

Αλλά όσο και να προσπαθούν, όσα μέτρα σκληρά κι’ αν παίρνουν ο «ραγιαδισμός» δεν αρμόζει στον περήφανο τούτο λαό. Εξάλλου η Ελληνική ιστορία το έχει αποδείξει.  

«Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο
Να τη πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.»

Γιάννης Ρίτσος

Το παιχνίδι της συνενοχής

                                 
Του Σπύρου Αλεξάκη

Ρωτήστε όποιον ειδικό θέλετε.
Σχεδόν πάντα η ατιμωρησία του βιαστή και (κυρίως) του παιδεραστή βασίζεται στο αίσθημα (συν)ενοχής που έχει καταφέρει να περάσει στο θύμα του:
Αυτό που κάνουμε είναι κάτι κακό αλλά ευθυνόμαστε κι οι δύο, δεν είσαι εσύ το θύμα κι εγώ ο θύτης αλλά είμαστε εξίσου ένοχοι.
Στις περιπτώσεις ειδικά των παιδιών περνάει σε πολύ μεγάλα ποσοστά και γι αυτό, λόγω ντροπής και φόβου, σπάνια τα θύματα αποκαλύπτουν την δράση του θύτη.

Κατά το Ν. Κοτζιά κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη σύγχρονη Ελληνική κοινωνία:
Η πολιτική ηγεσία του τόπου,(με τη βοήθεια των προπαγανδιστών),έχει πείσει τον Ελληνικό λαό ότι για αυτό που συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια και (ας πούμε ότι) έφερε την Κρίση, πολιτικοί και πολίτες φέρουν εξίσου την ευθύνη, είναι συνένοχοι.

Μπορεί μεν τα εκατομμύρια από τις μίζες προς τους πολιτικούς να πήγαιναν σύννεφο ή ο σχεδιασμός της κοινωνίας να ήταν για τα πανηγύρια, αλλά τι τα θέλουμε τώρα αυτά και τα ξεσκαλίζουμε, αφού κι ο λαός δεν πλήρωνε τους φόρους του, έχτιζε αυθαίρετα, έδινε φακελάκια, λάδωνε τις υπηρεσίες και τα σχετικά. Συν το ότι ψήφιζε φυσικά τους ανίκανους.
Οπότε "μία σου και μία μου", πολιτική ηγεσία και λαός είμαστε "πάτσι" και πάμε παρακάτω, χωρίς να πρέπει να τιμωρηθεί κανείς.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; 'Εχει δίκιο δηλαδή ο Πάγκαλος ή όπως λέει ο Γκρεγκ Πάλαστ του BBC, αυτός ο "χοντρο…ς" είναι απλά ένας σκύλος που γαβγίζει για το μαντρί των σπεκουλαδόρων, των τραπεζιτών και της Μέρκελ;

Το δικαίωμα που έγινε ρουσφέτι 

Ήδη απ'τη δεκαετία του '30,με το περίφημο "new Deal", αλλά κυρίως μεταπολεμικά διαμορφώνεται ένα ευρύτερο πλαίσιο δικαιωμάτων των πολιτών που σε πάρα πολλές περιπτώσεις κατοχυρώνονται και συνταγματικά.
Έτσι:
Η εργασία γίνεται δικαίωμα.
Η εκπαίδευση γίνεται δικαίωμα.
Η περίθαλψη και η υγεία γίνεται δικαίωμα.
Η κατοικία γίνεται δικαίωμα.
Η  πρόσβαση σε δημόσια αγαθά,(όπως νερό, ηλεκτρικό κ.α.),γίνεται δικαίωμα.
Δεν είναι δηλαδή μόνον η ψήφος που δίνεται στον πολίτη αλλά και μια σειρά από κοινωνικές παροχές που έχουν να κάνουν με την ποιότητα της ζωής του (welfare).Αυτή είναι η σύγχρονη Δημοκρατία που εφαρμόστηκε μεταπολεμικά σ'όλες τις δυτικές χώρες, με κάποιες εξαιρέσεις.
Και μια απ'τις εξαιρέσεις ήταν η Ελλάδα.
Ο,τι δήποτε στις προηγμένες χώρες ήταν κατοχυρωμένο δικαίωμα, σε μας ο μέσος πολίτης έπρεπε να το ζητιανέψει απ'το πολιτικό κατεστημένο ως ρουσφέτι ή ως χάρη.

Ας πάρουμε σαν παράδειγμα τον σχεδιασμό των πόλεων μας.
Σε μας το σχέδιο πόλης ποτέ δεν έτρεχε με τον ίδιο ρυθμό που αναπτύσσονταν, οικιστικά, και τα αστικά μας κέντρα. Έτσι τα εντός σχεδίου οικόπεδα ήταν λίγα κι άρα πολύ ακριβά, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μην μπορώντας να τα πλησιάσει, αναγκάζονταν να χτίζει αυθαίρετα σε περιοχές εκτός σχεδίου. Όσο κι αν οι Παγκαλοειδείς προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίει η ...ράτσα μας, είναι προφανές ότι φταίει καθαρά το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, που διάλεξε να χτιστεί η Ελλάδα μ'αυτό τον τρόπο, αφενός για να την βγάλει οικονομικά -αφού τα κτηματολόγια και τα σχέδια πόλεως στοιχίζουν- αφετέρου για να μπορεί να υφαρπάζει τις ψήφους των χιλιάδων ιδιοκτητών των αυθαιρέτων, με την κλασσική προεκλογική υπόσχεση πως (μετεκλογικά) θα τους τα νομιμοποιήσει.

Η "μάστιγα" της φοροδιαφυγής

Ας πάρουμε ένα άλλο θέμα τώρα, την περίφημη φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών που επικαλούνται συνεχώς οι διάφοροι Πάγκαλοι:
Αν πχ ο μέσος ιδιώτης γιατρός, που στην Ελλάδα έπαιρνε από 20 έως 50 ευρώ επίσκεψη, αναγκάζονταν απ'το κράτος να δηλώνει όλα του τα εισοδήματα, δε θα έβγαινε οικονομικά και θα πρεπε να ανεβάσει τις τιμές στα επίπεδα των συναδέρφων του στην Ευρώπη. 'Έτσι από τα 20-50 ευρώ θα πήγαινε στα 100-300.Αποτέλεσμα θα ήταν ο μικροαστός 'Έλληνας  να μην μπορεί να απευθυνθεί στον ιδιώτη γιατρό και να πρέπει να κάνει ό,τι κάνει κι ο μέσος Ευρωπαίος ασθενής. Δηλαδή να απευθυνθεί στο δημόσιο νοσοκομείο. Συνέφερε όμως κάτι τέτοιο το Ελληνικό κράτος; Φυσικά και όχι. Γιατί θα χρειαζόταν πολύ μεγαλύτερα κονδύλια απ'όσα έχανε από τη φοροδιαφυγή των εξωτερικών γιατρών, στους οποίους είχε αφήσει όλο το βάρος της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και της  συνταγογράφησης. Το δε βάρος των χειρουργείων -που αναγκαστικά χρειάζονται νοσοκομειακές δομές- το χε...μισό-μισό με τους πολίτες. Εκείνο έδινε έναν αστείο μισθό στο χειρουργό κι ο γιατρός συμπλήρωνε το εισόδημα του με το φακελάκι που έπαιρνε απ'τον ασθενή .Έξυπνο, έτσι;

Ελλάς-Βολιβία-συμμαχία

Για όλο αυτό το Μπουρδελιστάν υπάρχει εξήγηση.
Η χώρα ούτε πολιτισμικά αλλά κυρίως ούτε οικονομικά ανήκε στην Ευρώπη. Μάλλον με χώρα της Λατ. Αμερικής  έμοιαζε. Όμως έπρεπε ν'ακολουθήσει όπως-όπως τα δυτικά στάνταρντς μετά τον πόλεμο και κυρίως μετά την είσοδό της στην ΕΟΚ. Έπρεπε οι λαϊκές μάζες να αποκτήσουν μικροϊδιοκτησία, δουλίτσα, στοιχειώδη περίθαλψη και παιδεία...
Από την στιγμή όμως που δεν υπήρχαν ούτε τα κονδύλια αλλά ούτε και κάποιο εθνικό πλάνο για να βρεθούν μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας, το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο έφτιαξε,(ή άφησε να φτιαχτεί),αυτό που αποκαλούμε "Greek Dream". Ένα σύστημα μοναδικό στο είδος του.

Άφησε την πλειοψηφία των Ελλήνων να φοροδιαφεύγει γιατί ήξερε ότι με τα εισοδήματα που είχε ο μέσος 'Ελληνας, αν δεν έκλεβε το κράτος, θα ζούσε με ψωμί κι ελιά. Άφησε να χτίσουν όλοι παράνομα (γιατί δεν είναι μόνο τ'αυθαίρετα αλλά και οι υπερκαλύψεις) γιατί ήξερε ότι αν γίνουν τα πράγματα οργανωμένα και όπως έπρεπε η κατοικία θα γινόταν πανάκριβη για το βαλάντιο του Έλληνα μικροαστού και η μισή Ελλάδα θα αναγκαζόταν να ζει σε παραπήγματα ή στο δρόμο, όπως στη Λ.Αμερική. Διόρισε χιλιάδες ανθρώπους στο δημόσιο τομέα, κι ας μην έκαναν τίποτα, για τον απλούστατο λόγο ότι κάπου θα πρεπε να δουλεύει ο κόσμος και σε μια χώρα όπου η ανάπτυξη ήταν οι φούσκες της εποχής Σημίτη και τα κονδύλια της ΕΟΚ (που τέλειωσαν κάποτε),ο μόνος τρόπος για να μην είναι η μισή Ελλάδα άνεργη ήταν να την τρουπώξουμε όπως-όπως σε κανένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας.
Όλες αυτές οι "καλοσύνες" φυσικά γίνονταν με το αζημίωτο, αφού μεταφράζονταν σε εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους στις εκλογές. Έτσι ώστε να βγαίνουν συνέχεια οι ίδιοι κι οι ίδιοι. Οι εκλεκτοί της ντόπιας πλουτοκρατίας και του Συστήματος. Για να χει σήμερα να παίζει το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο το χαρτί της -δήθεν- "δημοκρατικής νομιμοποίησης" όλων αυτών των πολιτικών που μας έφεραν εδώ.
Πίσω έχει όμως η αχλάδα την ουρά...