Τετάρτη 17 Ιουνίου 2020

Είναι να πούμε μια πλατεία όμορφη







Είναι να πούμε μια πλατεία όμορφη με τον άγνωστο της στρατιώτη, τη μουσική του δήμου της, με τους ευκαλύπτους της και τα άλλα της δενδράκια και έχει πολλά τραπεζάκια και καθίσματα που κάθεσαι και νοιώθεις γιατί υπάρχει ο κόσμος και πως να τον απολαμβάνεις.
Οι τύποι που σε σερβίρουν είναι «ωραίοι» τους γνωρίζεις, τους αγαπάς και τους φωνάζεις με το όνομα τους. Ποτέ δε φωνάζεις "γκαρσόν" αλλά "Παναγιώτη φέρε μου ένα βαρύ γλυκό", "Χάρη ένα ούζο με δυο πατάτες" και όταν ο ‘γκαγκάλας’ σου σκουπίζει το τραπέζι κάνεις την πλάκα σου και του αμολάς κι ένα μπαξίσι.
Έχεις φτιάξει λοιπόν μια ωραία εικόνα και ζεις μέσα σε αυτή γεμάτος χαρά και ευτυχία. Έρχεται μετά ξαφνικά ένας τύπος, αρχίζει να ανακατεύεται με τα πίτουρα και αντί να τον φάνε οι κότες να ησυχάσουμε, γίνεται τοπικός άρχοντας και μας τη χαλάει. Για στάσου ρε φίλε με ρωτησες εμένα που κάθε φορά που περνούσα ήταν σαν να μου έλεγε καλημέρα η ίδια η πλατεία και περνούσα κάθε μέρα από εκεί για να το ακούω. Συμφωνώ τα πράγματα δεν είναι πάντα ίδια αλλάζουν, εντάξει αλλάζουν αλλά προς το καλύτερο όχι έτσι.
Βλέπεις είναι και ένας οραμάνι επιχειρηματίας που ΄χε πάρε δώσε με τις χώρες του βορά και έχει δει κάτι άχαρα καλντερίμια και κάτι πλατείες για να μπορούνε να κάτσουν ελικόπτερα και του αμολάει τη κουβέντα "δε βαρέθηκες να τη βλέπεις τόσα χρόνια έτσι τη πλατεία; θα σου τη φτιάξω εγώ μοντέρνα". Τι να πει τώρα ο τοπικός Άρχοντας, μήπως την έβλεπε και από παιδί για να έχει αναμνήσεις; μια φορά την είδε, όταν έβγαλε εκείνο το μεγάλο λόγο που άρχιζε με το θα.. και έτσι  του λέει το εντάξει.
Σου φτιάχνουν λοιπόν μια πλατεία που να κάνεις πατιναζ για να έχουνε δουλειά και οι ορθοπεδικοί. Έρχεται μετά κι άλλος τοπικός άρχοντας παίρνει βιδάνιο για τα τραπεζοκαθίσματα, ακριβαίνει κι ο καφές σου και λες και εσύ αντίο στη πλατεία.
Δεν πα να λένε ότι η πλατεία είναι ένας πνεύμονας για τους ανθρώπους της πόλης, εσύ με αυτά που βλέπεις να γίνονται, κρούβεσαι. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις πόλεις, σε όλες τις πλατείες που τόσα χρόνια
διατηρούσαν το χρώμα τους και ήταν γεμάτες από ανθρώπους, σαν να έχουν χάσει όλοι το γούστο τους και την ανθρωπιά τους, σαν να βάλθηκαν να φτιάξουν ένα κόσμο απάνθρωπο!!!!

Πηγή: Ένας Ηρακλειώτης από το internet


Νοημοσύνη της καρδιάς

  Από το βιβλίο του  Dr Joe Dispenza   Becoming Supernatural Από τότε που οι πρόγονοί μας άρχισαν να χαράζουν τις ιστορίες τους στους τοίχου...