O μεγαλύτερος εχθρός της ευτυχίας είναι η απληστία.

Ο Αριστοτέλης αντιμετώπιζε τα χρήματα σαν μέσον, για την επίτευξη στόχων – θεωρώντας πως οτιδήποτε αγοράζει κανείς, θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη αξία από το ποσόν που ξοδεύει, αφού διαφορετικά δεν θα το επιζητούσε.

Δηλαδή, το προϊόν που αγοράζουμε, μας «υπόσχεται» ένα συναίσθημα, το οποίο ουσιαστικά εκτιμούμε περισσότερο από το ίδιο το προϊόν. Επειδή δε στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών ευρίσκεται η ευτυχία, η οποία «ορίζεται» ευρύτερα ως η επιτυχία της ζωής συνολικά, η «εκπλήρωση» καλύτερα, όλα όσα επιδιώκουμε αποσκοπούν στην υψηλότερη δυνατή ποιότητα της ζωής μας.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Αριστοτέλης προσδίδει στα χρήματα εκείνη τη λειτουργία, η οποία επιτρέπει την απόκτηση των μέσων που καθιστούν δυνατή την επίτευξη μίας ποιοτικά καλής ζωής – η οποία αποτελεί προϋπόθεση της ευτυχίας.

Ο ίδιος όμως φιλόσοφος αναφέρεται σε ένα άλλο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο, όταν (εάν) η ποιότητα της ζωής πάψει να αποτελεί το μέτρο της ευτυχίας, τότε δεν υπάρχουν πλέον όρια στην επιθυμία απόκτησης χρημάτων.

Η αιτία είναι το ότι, οι «αριθμοί» είναι εκ φύσεως «ατελείωτοι» οπότε, αναγόμενοι στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών, «μεταλλασσόμενοι» δηλαδή από «μέσον» σε αυτοσκοπό, δεν επιτρέπουν ποτέ την «εκπλήρωση» του στόχου.

Έτσι λοιπόν, το άτομο παρασύρεται από τη δίνη του «μαξιμαλισμού», αφού τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Όσα και αν έχεις δηλαδή, μπορεί πάντοτε να αποκτήσεις περισσότερα – κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά σε άλλους τομείς της ζωής, όπως για παράδειγμα στην υγεία, η οποία θεωρείται ως μια βασική προϋπόθεση της ευτυχίας.

Άρα ο μεγαλύτερος εχθρός της ευτυχίας είναι η απληστία.

Πηγή enallaktikidrasi.com

Καταδικάζω τον Μαντέλα απ όπου κι αν προέρχεται!

Του Κώστα Βαξεβάνη

«H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Ο Νέλσον Μαντέλα, δεν είναι από αυτούς που δικαιώνονται μετά θάνατον. Δικαιώθηκε όσο ζούσε, καταργώντας το μεγαλύτερο θεσμοθετημένο ρατσιστικό σύστημα που υπήρχε στη Νότια Αφρική, με την ανοχή των “δημοκρατών” της Δύσης. Αντίθετα με όσα θέλουν να δείχνουν πολλοί υμνητές του σήμερα, οι οποίοι καταδικάζουν τη βία απ όπου κι αν προέρχεται ο Μαντέλα και γνώρισε τη ρατσιστική βία και επέλεξε τη βία που αναγκαστικά φέρνει ένας απελευθερωτικός αγώνας.

Το μόνο βέβαιο είναι, πως το Απαρτχάιντ δεν έπεσε επειδή κάποιοι έκαναν επίδειξη πολιτικής ευγένειας, ξεκολλώντας τσίχλες απο τα παγκάκια ανάβοντας ρεσώ διαμαρτυρίας ή φορώντας λευκά πουκάμισα ως σημαίες αντιβίας.

Ο Μαντέλα ήταν ο συνιδρυτής της οργάνωσης “Δόρυ του Έθνους”, του ένοπλου τμήματος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου που τη δεκαετία του 60 ξεκίνησε δολιοφθορές και επιθέσεις στις υποδομές του κράτους της Νότιας Αφρικής. Στη δεκαετία του 80 οι επιθέσεις των ανταρτών ενάντια στους ρατσιστές του Απαρτχάιντ, με θύματα εκατοντάδες λευκούς, σήμαναν την ήττα του πολιτικού καθεστώτος του ρατσισμού και την ιστορική παράδοση της εξουσίας στους μαύρους κατοίκους και το Αφρικανικό Κογκρέσο του Μαντέλα.

Το 1987 η νεοφιλελεύθερη Θάτσερ, είχε αποκαλέσει τον Μαντέλα τρομοκράτη και διαβεβαίωνε πως “το καθεστώς της Νότιας Αφρικής, δεν θα πέσει ποτέ. Ο “τρομοκράτης” μερικά χρόνια μετά τις δηλώσεις της Θάτσερ ήπιε τσάι με τη βασίλισσα Ελισάβετ στο Μπάκινχαμ και συνέχισε σε μεγάλη ηλικiά, να προτρέπει σε κοινωνικούς αγώνες ,όπως η εκστρατεία κατά του AIDS. Έτσι γράφτηκε η ιστορία που έκανε τελικώς τον Μαντέλα ένα σύμβολο οικουμενισμού, αγώνα και ειρήνης.

Είμαι βέβαιος πως αρκετοί Έλληνες επιχειρηματίας, που την εποχή που το Απαρτχάιντ βασάνιζε τον Μαντέλα, εκείνοι έσπαγαν το διεθνές εμπάργκο για να πάνε πετρέλαιο στους ρατσιστές, ακόμη και αυτοί, θα θρηνήσουν τον θάνατο του Μαντέλα, ο οποίος πλέον ήταν ένα σύμβολο κατά της βίας.

Δεν γράφω ό,τι γράφω γιατί είμαι υπέρ της βίας, αλλά γιατί κατανοώ πως η ζωή και η ιστορική εξέλιξη, αρκετές φορές αναγκάστηκαν να είναι βίαιες, ως αντίσταση στη βία που αποκτήνωνε ή υποδούλωνε τους ανθρώπους. Το ανόητο επιχείρημα του «είμαι κατά της βίας απ όπου κι αν προέρχεται» είναι ένα εφεύρημα που πρακτικά εξισώνει τη νόμιμη αντίσταση με τη βία της εξουσίας. Την υπεράσπιση της νομιμότητας με διαμαρτυρία, με την άνομη επιβολή. Τη Δικαιοσύνη ,με τη νομιμότητα που εφευρίσκουν κάνοντας νόμους και παράγοντας άδικες νομιμότητες. Το «όχι στη βία απ όπου κι αν προέρχεται» είναι η σύγχρονη εθνικοφροσύνη που ποινικοποιεί την διαφωνία, παίζοντας με τους νόμους και χρησιμοποιώντας την κοινωνική ειρήνη ως υποτέλεια.

Το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας στο ακροτελεύτιο άρθρο του, το 120,γράφει «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»

Μάλλον το Σύνταγμα δεν εννοεί να ανάβουμε ρεσώ σε περίπτωση που η κυβερνητική βία καταστέλλει τη συνταγματικότητα και τη ζωή των ανθρώπων.

Είναι μάλλον και ανόητο και ανιστόρητο να καταδικάζεις τον βίαιο Μαντέλα απ όπου κι αν προέρχεται, αλλά όταν επικρατήσει με το δικό του αγώνα και το δικό του πόνο, να τον αντιμετωπίζεις ως γκουρού γιόγκας που φωτοβολεί ειρήνη και πραότητα. Αν τα βλέπεις έτσι τα πράγματα καλύτερα να μην λες πως θέλεις κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από πολιτικές λύσεις. Καλύτερα να επενδύσεις στην εσωτερική γαλήνη φορώντας τα βραχιολάκια ισορροπίας και τα νανογιλέκα του Μάκη. 

Ο Αη Γιώργης του Σοκαρά, ο « Μεθυστής»

Του Βαγγέλη Αλεξάκη

Οι παλιοί  κάτοικοι του Σοκαρά επέλεξαν ως πολιούχο άγιο του χωριού τον Αη Γιώργη, τον οποίο συνήθιζαν να γιορτάζουν στις 3 του Νοέμβρη με την επωνυμία «Μεθυστής» όπως συνηθίζουν να κάνουν μέχρι σήμερα αν και  πολιούχος του χωριού πλέον είναι ο άγιος Αντώνιος.

Όπως στον Σοκαρά έτσι και σε όλη σχεδόν την κεντρική νότια Κρήτη ο εορτασμός του Αη Γιώργη άρχιζε στις 2 Νοεμβρίου. Το απόγευμα οι παραγωγοί κρασιού φρόντιζαν να πάνε στους ναούς κρατώντας σταμιά με το καινούργιο κρασί, όπως και την επόμενη, ανήμερα της γιορτής. Έτσι κάθε χρόνο στις 3 του Νοέμβρη πέρα από την πάνδημη συμμετοχή των κατοίκων στη θεία λειτουργία, οι κάτοικοι για το κέρασμα του καινούριου κρασιού  μαζί με τους μεζέδες πρόσφεραν και το « σφουγγάτο του Αγίου », ένα έθιμο παμπάλαιο. Όλα τα έθιμα της  εορτής του Αη Γιώργη του «Μεθυστή» για πολλά χρόνια είχαν ατονήσει, αλλά με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου του Σοκαρά από το 2006 όλα τα πιο πάνω έθιμα έχουν αναβιώσει. Έτσι μετά την θεία λειτουργία γίνεται,  συνοδεία καβαλάρηδων με γεωργαλίδικα άλογα, η λιτανεία της εικόνας και προσφέρεται άφθονο κρασί με το σφουγγάτο του Αη Γιώργη. Το βράδυ γίνεται μεγάλο γλέντι που συμμετέχει όλο το χωριό όπως και κάτοικοι της γύρω περιοχής. Όλο το κρασί και η τσικουδιά που καταναλώνεται στο γλέντι, είναι του Άη Γιώργη, που παράγεται με την φροντίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Σοκαρά και των κατοίκων του χωριού.