Αγαπητέ μου συμπολίτη… γιατί με άφησες μόνο μου; (ανοιχτή επιστολή)

Πηγή:  tsiftes.gr

Posted on 20/06/2012 by Λευτέρης Κ.

Αγαπητέ μου συμπολίτη,

Τις τελευταίες δυο μέρες σε παρακολουθώ να αντιδράς έντονα, όταν σου κάνω σκληρή κριτική για την ψήφο σου. Με λες αλαζόνα, δηλώνεις ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να χαρακτηρίζω και να κρίνω την επιλογή σου, ότι η ψήφος είναι προσωπικό δικαίωμα του καθενός και ότι η συμπεριφορά μου είναι αντιδημοκρατική και φασίζουσα.

Καταρχήν εκπλήσσομαι· αντί να στηρίξεις νηφάλια και με επιχειρήματα την επιλογή σου, κάνεις ακριβώς αυτό για το οποίο με κατηγορείς. Αν πραγματικά είσαι βέβαιος ότι στην κάλπη πήρες τη σωστή απόφαση θα έπρεπε να φαίνεται στην αντίδρασή σου, θα περίμενα να με αποστομώσεις με πολιτική επιχειρηματολογία, να με πείσεις ότι ναι, το μέλλον της χώρας εκεί είναι· βλέπεις την έκδηλη ανησυχία μου και τον εκνευρισμό μου και ξέρεις ότι προέρχεται από το φόβο της καταστροφής κάθε κοινωνικής και προσωπικής ελπίδας και αντί να με ηρεμήσεις, να με καθησυχάσεις ότι με την απόφαση που πήρες θα πάνε όλα καλά, οργίζεσαι και εσύ και αντεπιτίθεσαι.

Κατά δεύτερον, ποιος σου είπε ότι δεν έχω δικαίωμα να κρίνω την επιλογή σου κι εσύ τη δική μου; Μπορούμε να κρίνουμε τα κόμματα αλλά όχι τους ψηφοφόρους;! Η επιλογή σου καθορίζει το μέλλον μου, το μέλλον όλων όσων αγαπώ και νοιάζομαι, το μέλλον όλης της χώρας· εννοείται ότι θα την κρίνω σκληρά, αν την πιστεύεις υπερασπίσου την! Κρίνω την επιλογή σου και τη βρίσκω λανθασμένη αφού πιστεύω ότι η δική μου είναι η σωστή, ή τελοσπάντων η βέλτιστη· το ίδιο κάνεις και εσύ από τη μεριά σου άλλωστε! Αλλά,

βλέπεις, εγώ μειοψήφησα· τώρα εσύ έχεις την ευθύνη. Εσύ κατάφερες να διαμορφώσεις τις εξελίξεις πιο καθοριστικά. Εσύ έχεις πια μεγαλύτερο βάρος, σου ζητώ να αναλάβεις την ευθύνη της επιλογής σου, η πλειοψηφία αποφασίζει για το μέλλον και της μειοψηφίας, έτσι είναι η δημοκρατία! Τι νόμισες, ότι πήγες στην κάλπη, ψήφισες και τελειώσαμε; Θα σου υπενθυμίζω την επιλογή σου κι αν δικαιωθείς -μακάρι να δικαιωθείς- θα σου ζητήσω συγνώμη για τα σκληρά μου λόγια και θα σε ακολουθήσω.

Κατά τρίτον, αντιδημοκρατικοί και φασίζοντες είναι ο εκλογικός νόμος, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, ο νόμος περί βουλευτικής ασυλίας. Τα χαράτσια και οι περαιώσεις. Οι οριζόντιες περικοπές και οι διασώσεις ιδιωτικών τραπεζικών επιχειρήσεων, ενώ η δική σου βουλιάζει. Η στέρηση των φαρμάκων στους καρκινοπαθείς. Η συμπεριφορά και η παραπληροφόρηση των ΜΜΕ. Η διάλυση του κοινωνικού ιστού και η απάθεια μπροστά στις τόσες αυτοκτονίες. Με την ψήφο σου, τους νομιμοποίησες να συνεχίσουν· λέξη δεν είπαν για όλα αυτά. Ελπίζω να θίγεσαι από αυτά  όσο κι από τους χαρακτηρισμούς μου.

Προσβάλλεσαι από όσα σου λέω· δεν προσβάλλεσαι από την ανανέωση της εντολής σε όσους μας έφτασαν ως εδώ; Δεν προσβάλλεσαι που οι ίδιοι άνθρωποι και τα ίδια ακριβώς κόμματα που μας οδήγησαν και τους δύο στην καταστροφή, τώρα αναλαμβάνουν την “σωτηρία” μας; Δεν προσβάλλεσαι που το σκηνικό, τελικά, παρέμεινε  απαράλλαχτο μετά από δυο εκλογικές αναμετρήσεις με τη μόνη διαφορά ότι πλέον, από δω και πέρα, για ό,τι κάνουν θα σου λένε ότι εσύ τους νομιμοποίησες; Δεν προσβάλλεσαι που πια θα σε θεωρούν συνένοχο και εντολέα τους; Που θα λειτουργούν εξ ονόματός σου; Δεν προσβάλλεσαι που τους βλέπεις πάλι να χαριεντίζονται στα παράθυρα και να μοιράζουν υπουργεία με πλατιά χαμόγελα; Γιατί τους απενοχοποίησες;

Ξεχνάς· άλλα μου έλεγες όταν κι οι δυο ήμασταν “αγαναχτισμένοι” στην πλατεία. Άλλα κουβεντιάζαμε δίπλα δίπλα στη διαδήλωση. Ξεχνάς τα παράπονα που μου έκανες στο καφενείο για την μείωση του μισθού σου, για την περικοπή της σύνταξης του πατέρα σου που δεν τα καταφέρνει, για τον άνεργο αδερφό σου που φεύγει μετανάστης, για τη διάλυση του ασφαλιστικού σου φορέα και για το ότι ο γιατρός σου δεν είναι συμβεβλημένος, για την τιμή της βενζίνης, για το ότι το γάλα του παιδιού σου είναι πανάκριβο, για το ότι η τράπεζα σου στέλνει χαρτιά για το στεγαστικό που αδυνατείς πια να αποπληρώσεις, για το ότι η γυναίκα σου δεν πήρε την προαγωγή που δικαιούταν επειδή κάποια συνάδελφος έβαλε τον βουλευτή, για τα βάσανά σου στην πολεοδομία, στην αρχαιολογία, για το χαράτσι που δεν έχεις να πληρώσεις και φοβάσαι μη σου κόψουν το ρεύμα, για το ότι σκέφτεσαι να πουλήσεις το σπίτι του παππού σου στο χωριό γιατί σε πιάνει το τεκμήριο…

“Δεν πάει άλλο”, μου έλεγες·  ”μη φοβάσαι, θα τους μαυρίσουμε”, σου είπα· γιατί με άφησες μόνο μου; Σκέφτηκες ποτέ ότι αγαναχτώ, οργίζομαι και σε κρίνω σκληρά γιατί νιώθω ότι με πρόδωσες; Γιατί νιώθω ότι ενώ είχαμε τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια βάσανα, τους ίδιους δυνάστες, με την έγκρισή σου, αδερφέ μου, συνεχίζουν; Σε κρίνω γιατί σε έχω πολύ πιο ψηλά από αυτούς  και δε σε θέλω συνένοχο και συνυπογράφοντα! Πώς θέλεις να αντιδράσω απέναντί σου; Γιατί μου ζητάς να παραμείνω ψύχραιμος;

Μου λες ότι νιώθεις πως “είναι η πρώτη φορά που είπαν την αλήθεια”, σου απαντώ ότι ελπίζω να είναι η τελευταία φορά που θα τους επιτρέψεις να σου πουν ψέματα… Δε σου ζήτησα ποτέ να ψηφίσεις ό,τι κι εγώ. Είχες πληθώρα επιλογών. Σου ζητώ απλώς να θυμηθείς τι έλεγες τότε στο καφενείο. Ελπίζω σε λίγες μέρες που θα σε ξανασυναντήσω στην πλατεία, στο δρόμο ή στο καφενείο να μη μου παραπονεθείς για τα προβλήματά σου και να τα έχεις ξεπεράσει. Ελπίζω σε λίγο καιρό να παραδεχτώ εγώ την πλάνη μου. Όπως ελπίζω αλλά και απαιτώ να αναλάβεις την ευθύνη της ψήφου σου, γιατί πια αυτή μας κυβερνά. Και σου δίνω το λόγο μου· αναλαμβάνω κι εγώ την ευθύνη της δικής μου.