Το ποίημα που ακολουθεί παρακάτω είναι αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες που οραματίσθηκαν μαζί μου ένα λαμπερό μέλλον και ένα ήλιο να μεσουρανεί. Με λίγα λόγια "αφιερωμένο εξαιρετικά" σε όλους τους ρομαντικούς συντρόφους μου της δεκαετίας του εβδομήντα!!!!!
".... Και εμείς προσμένουμε τον Ήλιο"
Παραμυθένια φάνηκε η ζωή μας,
μα ήτανε γεμάτη πόνο μέχρι τα βάθη της ψυχής.
Ο λυτρωμός δεν φάνηκε ακόμη πουθενά στον μολυβένιο ορίζοντα.
Ήταν το χθες κατάχλομο κι'είναι το σήμερα γιομάτο σύννεφα,
σύννεφα μαύρα σκοτεινά.
Κ'όμως προσμένουμε το αύριο να λάμψει ο ήλιος,
ν'ανοίξει ημέρα να γίνει γιορτινή σαν πασχαλιά
και σαν φανεί η πρώτη ακτίδα ,σαν σπάσει το σύννεφο στα δύό
θα λυτρωθείς έρμη πατρίδα,
θα λυτρωθώ μαζί κ' εγώ .
Βαγγέλης Αλεξάκης
Απρίλης 1978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου